Otvoren poziv

Tekst: Saša Ilić
VR: Marko Granić
Zvuk: Ivana Miljković
2022.

Kroz vreme izolacije i čudnih informacija, počeo sam da se bavim slikom i prostorom na jedan tradicionalan način koji sam kasnije prebacivao u VR. Živimo u svetu u kome slika koja nam se javlja, kroz nove medije, ne mora automatski da znači da je odnos vezan za percepciju u smislu intersubjektivnog odnosa u kojem postoji referenca na nešto realno u odnosu između slike, posmatrača i viška imaginarnog. Zahvaljujući takvoj situaciji, slika iz medija se bolje pamti i mi bivamo opčinjeni slikama sa društvenih mreža ili određenih portala koji se ciklično smenjuju. Dešava se da se u jednom trenutku prisećamo slike i time je dez-funkcionišemo iz tela medija koje smo videli i prebacujemo je u naše pamćenje. To je polje u kome smo slobodni da menjamo, učinimo drugačijim ili otelotvorimo kroz drugi softver (VR).
Ako se u tom prostoru nađe tekst, koji je inspiracija za veštačku inteligenciju (VI), koja kasnije generiše nove slike, u daljem dez-funkcionisanju od svega poznatog kroz algoritam, onda dobijamo medijsku konstrukciju realnosti koja u sebi sadrži VI u veštačkoj prisutnosti. Veštačka prisutnost slike čini da se posmatrač nalazi u novoj situaciji u kojoj treba da razume razlike između žive, odnosno realne prisutnosti, i one druge, nežive (koja dolazi iz softvera). S jedne strane, on biva oslobođen od prethodnog znanja koje poseduje o slici, koju gleda kao intertekstualnu i metatekstualnu proizvodnju medijskih slika, dok s druge strane, njegovo viđenje biva posredovano svešću o promeni realnosti u kojoj se ono prisutno njemu predočava. Slike koje obitavaju unutar virtuelnog prostora mogu jedino da se odnose na ono što je u njihovom okruženju realno.